Bir bunağın günlüğü

Başımdan geçen bir mevzu var. Son iki üç haftalık belki de bir-iki aylık; tam kestiremiyorum. Hafızamdaki problem sebebiyle geliyor zaten ne geliyorsa başıma. Hep unutuyorum yapılanı, edileni.  Detaylar yok hiç, yalnızca ana konu. Bazen o bile değil. Öylesine bir kenara atılmış bir kaç cümlesi konuşmanın. Bakın bu çok kötü bir şey işte. Biriyle bir tartışma içerisine giriyorsunuz, kırıcı bir tartışma bu. Ağır şeyler işitiyorsunuz ve fakat gün gelip özür dilendiğinde neler söylendiğini, ne derece ileri gidildiğini tam olarak hatırlayamıyorsunuz. İnanılmaz sinir bozucu bir durum. Zira karşınızdakini kolay affetmenizi sağlıyor bu. Unutmuş oluyorsunuz çünkü can alıcı noktaları. Tek hatırladığınız 'evet çok üzülmüştüm ama' oluyor. O ama'dan sonrası yok. 

Durumun evvelinde bir açıklama yaptıktan sonra asıl mevzuya dönebilirim. 

Yine yaptığım çetin bir tartışma, öncesinde bir kaç tartışma daha, bol hakaretli, küçük düşürmeli ve hayli üzen tartışmalar bunlar. Ve fakat içeriği bir türlü hatırlanamayan. Kendime sakladığım ve yer etmiş bir kaç cümle haricinde bir türlü akla düşmeyen. Şimdi bu tartışmanın karşı tarafı dönüp özür diliyor ve bende haliyle bir yumuşama var. Büyütmek istemiyor, uzatmaya yanaşmıyor ama bir yandan da çok üzülmüş olduğumu hatırlayıp uzak durmaya çalışıyorum. Detaylarıyla aklımda kalanları sizlere bir anlatsam, 'sakın ha cevap verme!' dersiniz. Ama işte ben o kadar dirayetli olamıyorum. İçimdeki bu her şeyi iyi tarafından görücem salağı, kin tutamayan saftorik, duvarlar örmeme engel oluyor. Zaten hayatım boyunca her ne yaşatılmışsa yaşatılsın, sonucunda affetmediğim bir durum yok. İletişimi kessem bile, öylesine başımdan atmak için olsa da, hep affedildiklerini bildiler ve içleri rahat devam ettiler yaşantılarına. Benim artık biraz vicdansızlık, biraz gamsızlık, biraz da kendi kıymetini bilmek üzerine çalışmalar yapmam gerek. Bu postu neden attığım konusunda da bir fikrim yok. Sanırım affeylememek adına kendi kendime gaz vermek için yazıldılar. 

Başkalarından nasihat dinleyemeye gerek duymamak ne güzel şey!