Yine neye serzeniyo bu?

Benim neden bu hayatta bir hikayem yok? Yani elbet var ama tek bir sayfayı bile doldurmaz. Renksiz, hareketsiz, en fazla 10 cümlelik bir düzyazıdır benim hayatım. Bir şeyler katamıyorum, yaşayamıyorum dilediğimce. Hani engel olan her şey ortadan kalksa bile, ne yapacağımı bilemem ki. Anlamam eğlenmekten, bilmem gezilecek yerleri. Bibloyum lan ben bu evrende. 

Resmen biblo. 

Delirdim. Ehe Mehe.

Bana acilen mutlu olmanın yollarından bahsedin. Bulamıyorum ben. Sevgili Meryem Uzerli gibi, tükendim, tükendim artık. Yok, ne yaptıysam olmuyor. Bende bir şeyler eksik... Eksik ama ne eksik? Siz neler yapıyorsunuz mesela huzuru bulmak için? Geceleri uyku tutsun diye hangi yollara başvuruyorsunuz? Ya da çok ağlayasınız geldiğinde sırf sebep bulamıyorsunuz diye sıkıyor musunuz kendinizi benim gibi? Ne olur konuşun. Ne olur çıksın sesiniz, bir şeyler söyleyin. Mütemadiyen dağılıyorum ben. Böyle tek tek, parça parça, yavaş yavaş. Öeh, boğdun diyorsunuz değil mi? E komşu uykusuz deli divane yatarken, siz mışıldayacak değilsiniz ya? Biraz da sizin canınız daralsın. Böyle bunalım bunalım bakın bir etrafınıza. Her şey ne kadar da basit geliyor gözünüze değil mi? Sıradan. Olağan. Hareketsiz. Sessiz. Ve siz. Yalnızca siz kalmışsınız gibi dünyada. Herkes nereye gitti diye sormayın, gülünç oluyorsunuz. Nerede görülmüş böyle zamanınızda elinizden tutan? Elbet yalnız olacaksınız.  Üzgünüm. Ama bu her yerde, her zaman böyle. 

Neyse. 

Daha fazla gelmeyeceğim üstünüze. Zaten yeterince karartılmış bir içle uğurluyorum sizleri sayfamdan. Bir daha gelmeyeceksiniz değil mi? Gelmeyin. İstemiyorum. BURASI BENİM KİŞİSEL BLOGUM. Çıkın gidin buradan! Öpüyorum. İygeceler. 

Ben burada ne anlattım?

Bugün düşünmeye çok vaktim oldu. Kendi kendime konuşacak kadar çok vakit. Bu bir rahatsızlık olarak nitelendirilmeyecekse eğer, kendi kendime konuşmayı seviyorum. Özellikle son zamanlarda kendim hariç kimseye katlanamıyorum. Şu an elimde tuttuğum bu telefonu duvardan duvara sürtüp kırasım geliyor her yeni bildirimde. Aslında çok sevdiğim insanlar, benimle bir şekilde iletişime geçmeye çalışıyorlar. Bundan mutluluk duyduğum zamanlar da oluyor, telefonun her titreyişiyle yeter artık diye bağırdığım anlar da. Kişisel değil, yani bireysel bir bıkkınlık değil bu. Yalnızca kimseyle konuşmak, vakit geçirmek istemiyorum. Sonra bir an geliyor, kendimi dışarı atmak için çıldırıyorum ve o cevap vermeye üşendiğim insanlarla plan yapıyorum. Bencillik mi? Evvet, köküne kadar. Ben böyle bir insan olmak istemezdim ama son durumum, geldiğim nokta bu. Nasıl geldim peki? Aslında bir fikrim var fakat bunu şimdi paylaşmayacağım. Henüz değil. 

Ne diyordum, hayli dağıldı konu. Evet, çokça düşündüm ve ölümü hissettim. Özellikle bugün, çok fazla yaşadım bunu. Sürekli aklımda dönmesi yetmezmiş gibi tüm gün gittiğim yerlerde, izlediklerimde, okuduklarımda hep bir ölüm çıktı karşıma. 

Hissedebiliyor olmam mümkün mi acaba? Yani diyebileceğim şu; sanıyorum yakın. Çok değil gibi. Hani sanki son bir kaç yılımmış gibi. Ya da çok ağır bir depresyonun içindeymişim gibi. Farkediyor musunuz beni? Son zamanladaki kendimsizliğimi? Ölüyorum haberin yok gibi oldu biraz belki. Olsun. Öyle de olsun. 

Dayanamıyorum, biraz uyuyacağım. 

IM BACK BITCHES!

Vaktiyle açtığım güzelim blogumu büyük bir eşeklik edip kapatmıştım. Aynı isimleydi. Bütün ergenliğimi içeriyordu o blog. Kendimizi yeni yeni bilmeye başladığımız, muazzam saçmaladığımız zamanlardan bahsediyorum. Bunları günlükvari taşıdığım bir blogtu. Benim gibi hafızası balıktan beter bir insan için çok mühim bir kaynak. Kendi geçmişini ancak yazdıklarını tekrar tekrar okuyarak hatırlayabilen biri, nasıl olur da silip atar? Eski bir manitam falan mı yaptırdı bana bunu acaba diye düşünüyorum aslında. Zira kendi ellerimle çöpe atmış olamam 7 yıllık birikimi. Tanrım, aklım neredeymiş ki ya? Her şeyi ama her şeyi yazıyordum. İlla ki bir sevgilim bundan rahatsız olmuştur ve sildirmiştir diye düşünüyorum. İlk aşkımı dahi yazmıştım yahu. 
Bir miktar kendime serzenişten sonra ana meseleme dönüyorum. Yeniden yazmaya başlıyorum. Elbet hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Eski neşem yok. Hayatımdan paylaşabileceğim rengarenk hikayelerim de. Moron gibi yaşıyorum artık. Ne etliye, ne sütlüye karışmadan, evimin, odamın bir köşesine sinmiş; farkettirmeden yaşlanıyorum. Ama en azından hala 'düşünebiliyorum'. Bir şey bulurum ben paylaşacak. Buram buram hüzün kokacak buralar. 
Başlayalım mı?